Kościół domowy w protestantyzmie to model wspólnoty wierzących, który kładzie nacisk na spotkania w małych grupach. Jest to nawiązanie do praktyki pierwszych chrześcijan opisanej w Nowym Testamencie, gdzie wierzący gromadzili się na modlitwę, nauczanie i łamanie chleba w domach (np. Dz 2,46; Rz 16,5; 1 Kor 16,19).

Czy kościół domowy spotyka się tylko w domach?

Można mówić o kościele domowym nie tylko wtedy, gdy wspólnota spotyka się w prywatnym domu, ale również wtedy, gdy zbór gromadzi się w wynajętej sali, np. w świetlicy, w biurowcu czy innym neutralnym miejscu. Kluczowym aspektem nie jest fizyczna lokalizacja, lecz sposób funkcjonowania wspólnoty – czyli bliskie, nacisk na wspólne studiowanie Biblii, modlitwę, wsparcie i ewangelizację. W wielu przypadkach kościoły domowe zaczynają swoje spotkania w domach, a gdy liczba uczestników rośnie, przenoszą się do większych przestrzeni, zachowując jednak swój charakter domowego zboru.

Funkcjonowanie kościoła domowego

Kościoły domowe często charakteryzują się minimalną, lokalną strukturą przywództwa, gdzie odpowiedzialność za nauczanie, duszpasterstwo i organizację spotkań spoczywa na kilku osobach, zwykle liderach wspólnoty. Nie ma tu rozbudowanej hierarchii znanej z tradycyjnych kościołów, a przywództwo ma charakter służebny i wspólnotowy.

Boże prowadzenie

Kościoły domowe kładą nacisk na prowadzenie Boże i działanie Ducha Świętego. Wierzy się, że Bóg kieruje wspólnotą przez swojego Ducha, obdarzając wierzących duchowymi darami i prowadząc spotkania w sposób elastyczny. Pismo Święte jest fundamentem nauczania i życia wspólnoty, a modlitwa o Boże prowadzenie odgrywa kluczową rolę zarówno w życiu zboru, jak i jego członków. Wierzący mają również świadomość swojej małości i kruchości względem Boga, polegając na Jego łasce i mocy w codziennym życiu.

Serdecznie zapraszamy do naszego Zboru